Bruidsreportage in een betoverd bos op Landgoed Overste Hof
Er was eens een prinses die in een betoverd bos woonde. Haar lange goudblonde lokken werden met witte bloemen bijeen gehouden. Haar blauwe ogen waren zo sprankelend als het stromende water in de beken. Overal waar zij liep, fladderden twee goede feeën als vlinders om haar heen. Ze hadden krullen in het haar en hun roze japonnen zwierden in de lucht.
Tussen de bladeren van het bos leefden magische letters, zo groot als een duim. Als ze het drietal zagen, haastten ze zich naar de paden. Hand in hand vormden ze woorden en zinnen die het verhaal van het bos vertelden. Lezen was wat de prinses het liefste deed.
Op een dag vertelden de letters haar het verhaal van een prins aan de andere kant van het bos. Zijn bruine haar was te lang noch te kort. Hij droeg een wit hemd, zo rein als zijn voornemen een goedhartige koning te worden. De prinses werd nieuwsgierig. Ze liep door het bos en klopte op de deur van de prins.
Toen hij de deur opende, kleurden de roze blosjes op haar wangen rood. Ze wist dat ze nooit meer zonder hem wilde. Toen de goedlachse prins de prinses zag, maakte zijn hart een sprongetje. Ook hij wist dat hij haar voor altijd aan zijn zijde wilde hebben. Het paar was onafscheidelijk. Ze kregen een klein prinsje. En toen ook nog een tweede prinsje werd geboren, was het geluk compleet. Nooit eerder was er zoveel vrolijkheid in het bos te horen geweest. Als de buikjes van de prinsjes schudden van het lachten, schommelden zelfs de bomen in de wind mee.
Ze wilden hun vreugde met iedereen delen en trouwden in het hof van het betoverde bos. De prinses had haar mooiste jurk aangetrokken. En de prins droeg zijn witte hemd onder een koningsblauw tenue. Al hun dierbaren waren van de partij. Ook de magische letters. Die vertelden bovenop de bruidstaart hun verhaal en mochten zelfs de trouwringen dragen. In de boomgaarde deelde het bruidspaar een appel als teken van de liefde en verbinding tussen hen.
Nadat iedereen zijn honger had gestild, zijn dorst had gelest en veel had gelachen, gingen de voetjes van de vloer. Het sprookjesachtige paar danste de hele avond. Terwijl het in het bos al fris en donker was, bleef het binnen nog lang gezellig en warm. Iedereen was blij en ze leefden nog lang en gelukkig.
Kim
